Wanneer ik aan depressiviteit denk, denk ik vaak dat het één grote mindf*ck is. Maar wanneer ik iets verder kijk, kan ik toch ook iets anders zien….
Het gevoel van depressief zijn kent denk ik iedereen wel. Je hebt al gauw het gevoel dat je gigantisch naar beneden wordt getrokken, dat je er alleen voor staat en dat de hele wereld tegen je is.
Ik heb dan mezelf een ‘schop onder de kont’ leren geven om verder te gaan en me niet over te geven aan dit gevoel van zwaarte, leegte en eenzaamheid. Ook heb ik van alles geprobeerd om hier omheen te zeilen, zodat ik niet in dit gat zou vallen.
Zo heb ik van alles, zoals werk, winkelen, het nastreven van succes, eten of juist niet eten, het volgen van 101 workshops en trainingen en het opdoen van kennis van kruiden en edelstenen, gebruikt om me maar anders te gaan voelen en het gemis van liefde voor mezelf op te vullen. En echt waar: wanneer ik eraan dacht en erin geloofde, dan was het op z’n minst de moeite waard om het te proberen. Hoewel al deze pogingen me wel veel gebracht hebben en ik hierdoor gegroeid ben, weet ik dat deze ‘leegte’, dit gat, er nog altijd zit maar dit er hierdoor wel beter mee heb leren omgaan. En er daarom minder ‘last’ van heb.
Weg rennen en er omheen schakelen is geen optie meer. Ik heb het gevoel dat ik er dwars doorheen mag gaan. Er is niets van buitenaf wat dit gat kan vullen, hoe goed ik ook overal mijn best voor doe, niets lijkt te helpen….
Ik heb inmiddels ook geleerd dat alle gevoelens er mogen zijn, dus ook de gevoelens die we als negatief bestempelen, zoals bijvoorbeeld boosheid en neerslachtig zijn, en dat deze gevoelens ook gevoeld mogen worden. Als je deze gevoelens ver weg stopt, en dus blokkeert en veroordeelt, wordt deze energiestroom vastgezet. Hoe meer levensenergie je vastzet, hoe zwaarder je je voelt.
Levensenergie is voor mij een stroming van creativiteit en hoe je jezelf neerzet, je zelfexpressie zeg maar.
Depressiviteit is dit niet; dit geeft mij het gevoel van afgescheiden te zijn, een verdovend gevoel hebben. Depressiviteit wordt vaak als een disfunctioneren van het lichaam gezien, terwijl het je beschermt tegen pijnlijke gevoelens. Schijnbaar heb ik op jonge leeftijd me vaak machteloos gevoeld en pijnlijke gevoelens gevoeld. En mijn beschermingsmechanisme heeft dit zo omgevormd, zodat ik hier beter mee kon omgaan. Mijn beschermingsmechanisme zorgt er nu nog steeds voor, dat wanneer ik zelfs maar door een kleine trigger gelinkt wordt aan een beleving als kind, ik me zeer zwaarmoedig kan gaan voelen. Er zit dus een oude pijn die nog niet gezien en verwerkt is.
Door te beseffen dat mijn brein gewoon een oude trigger aan het licht brengt, kan ik hierin meer berusten en kan ik beter kijken naar het stukje wat geraakt wordt. Blijkbaar heb ik als klein meisje pijnlijke dingen ervaren, die te zwaar voor me waren op dat moment, en waar ik nu als volwassene opnieuw naar mag kijken om deze vervolgens te kunnen uitwerken. Hierdoor komt er meer stroming in mijn energie en kunnen de emoties beter los komen. De ene keer zijn het emoties uit mijn hart en ziel en de andere keer is het kinderlijk gehuil van het kleine gekwetste meisje.
Er omheen draaien is voor mij geen optie meer. Alle dingen die ik al heb geprobeerd om dit gevoel te stoppen of te verdoven werken niet meer. De enige weg om hier doorheen te komen is voelen. Ik probeer dan bij mezelf te blijven, ongeacht welke emoties er ook bij me boven komen, en er op die manier beter mee te leren omgaan.
Mooi geschreven Marleen, zo is het ook. Herkenbaar . Het mag er zijn en er dwars doorheen met alles wat daar bij hoort.
Het vormt je ook tot wat je nu bent , een geweldig mooi en lief mens.😘