Zelfcompassie

Kun jij in alle liefde omarmen wie je bent?

Of ben jij net als zovelen iemand die zichzelf continu bekritiseert?

Zelfcompassie was voor mij de afgelopen tijd een sleutelwoord. Ik ben gaan observeren bij mezelf hoe vaak ik mezelf bekritiseer…..nou, ik ben geschrokken!!

Ik heb het gevoel dat ik in mijn leven heel veel vast heb gezet op mijn fysieke vorm, en wel op mijn spieren, ik ben altijd hard geweest voor mezelf maar dat niet alleen, ik ben ook altijd hard aangepakt… En ik gehoorzaamde aan gezag, en werd getriggerd door pijn van anderen. Ik besef nu heel goed dat ik hier zelf voor heb gekozen; ik heb mezelf dit aangedaan. Ik zou graag willen mee stromen en leven vanuit mijn kern, en niet langer de goedkeuring meer zoeken van buitenaf. Ik heb altijd een drang gehad naar verandering of transformatie.

Nu voelt het als een smeekbede om mijn diepste zelf te erkennen en het de aandacht te geven die ik verdien.

Ik mag onvoorwaardelijk gaan kijken waarom ik me zo verzet tegen mijn eigen zwakte en het verleden; en dat ik altijd gedaan heb wat anderen me oplegden of wat ik dacht dat anderen van mij vroegen.

Waar ik nu achter ben gekomen, is dat mijn brein voortdurend zegt: ik wil een fijn gevoel, en wel nu!

Het lijkt er ook op dat mijn brein is verknocht aan angst. Wanneer ik angst voel, lijk ik direct alerter….

Dussss…..ik ben dol op stress….(maar niet heus). Om deze spanningsboog te ontspannen, ben ik gaan kijken naar zelfcompassie (hoe is de relatie met mezelf). Dit geeft mij een gevoel dat ook het onvoorwaardelijk zenden en ontvangen hier onderdeel van uitmaakt.

Voel je liefde voor jezelf, dan zal ik dat uitstralen naar de ander. Ben ik zacht voor mezelf, dan ben ik ook zacht naar de ander, enz.enz.…

Ik mag ruimte geven aan alles wat ik denk en voel – en volgens mij is dit ook zelfcompassie – de vraag is alleen of ik mezelf mijn pijn durf te gunnen.

Zelfcompassie is voor mij het omarmen van alles wat ik ben en doe, dus ook de ‘minder leuke’ dingen.

Ik mag dit ten volste voelen en ik hoef dit niet op anderen af te reageren.

Misschien is het goed om een dialoog met mezelf aan te gaan, van vriendin tot vriendin, en vertellen wat er nu bij mij leeft, niets te veroordelen, alles mag er zijn….

Alle gevoelens en vermogens die door je ego worden afgewezen en naar de schaduwkant worden verbannen, dragen bij tot de ongekende kracht van de duistere kant van de mens.

De persoonlijke schaduw bevat volgens mij een veelzijdig, onontwikkeld, onuitgesproken potentieel. Het is dat deel van het onbewuste dat het ego aanvult en vertegenwoordigt en het zijn die karaktertrekken die de bewuste persoonlijkheid niet wil erkennen en zodoende negeert, vergeet en begraaft. Ze herkent ze alleen in een onaangename confrontatie met anderen.

Ik heb deze schaduwkant geprojecteerd zien worden in de vorm van mensen aan wie ik alle kwaads zou willen toeschrijven.

Ik ben gaan kijken naar hoe dit in mezelf werkt, en ik heb gezien dat wie ik verwens, voor een deel van mezelf staat, en dat het noodzakelijk is om dat stuk, waar het voor staat, aan te gaan, te herkennen, te erkennen en te accepteren, anders neemt het de macht over en gaat het overheersen.

Dit is ook niet te negeren, de schaduwkant is altijd aanwezig, ik kan alleen maar accepteren dat het er is en er zo goed mogelijk mee omgaan.